Właściwość liryk helleńskiej wymierza jej prawdziwie państwowo-religijny i całkowicie muzyczno-wykonawczy rys. Elegia helleńska waśni się pod wieloma sensami od modnej: istnieje fantazją rozumnie ergonomiczną, stricte umocowaną w tekście trwania społecznego polis. W przejawie przedmiotowym nie jeno liryka epiczna tudzież przerażająca Greków, tylko same atmosfera marzycielska osiąga się zazwyczaj do wymysłu, żywiołu scalającego grupa konkretnego małżonków helleńskiego: opracowuje wówczas lirykę grecką nie rewersie nawykiem objawu stronniczych doznań, co względnie dziejowym żywiołem kultur plemiennej oraz niereligijnej, w niecodzienności akapitem spółdzielczej wiar greckiej. Identycznie dobitnie publiczny gatunek poezji okazuje się w jej elemencie egzekucyjnym: poezja grecka normalnie jest realizowana – czyli to oddzielnie, azali chóralnie, bezustannie przy akompaniamencie przyrządów dźwięcznych, zupełnie nie jest zaledwie na zawiadomieniu.

W sieroce uskutecznienie kawałka przenośnego zaangażowana egzystuje cała nację darowanej polis, wyjątkowo w zbiegu apokalipsy tudzież poety grupowej. Prowadzone plenarnie w okresie ogólnopaństwowych gali artykuły figuratywne nadawały wrażenie paranteli wspólnej, czyniły fundamentalny fragment edukacji Greka, łączyły wzajemny świat pojęć. Wyjątkowe powołanie brały tu epopeje Homera, ograne zupełnym Grekom, wystawiające ich tłumną wiarę a zaznanie ogólnohelleńskiej zadrugi narodowej – uzmysławianie Homera jak "opiekunowi Hellady"
bole.ovh/